Krzysztof Przybył

Telewizja publiczna ma szczęście. Na nagłośnienie nowych produkcji przeznacza się częstokroć grube miliony, dodatkowo specjalnie kreuje się je jako „kontrowersyjne” (wiadomo, nic tak nie przyciąga widza jak kontrowersje) – ale tym razem Telewizji Polskiej niespodziewanie pomogli wolontariusze. Ci zwłaszcza, którzy do przesady krytykowali telenowelę „Korona Królów”. Osiągnięta oglądalność, która ustabilizowała się – wg danych TVP – na poziomie 2,6 mln widzów, to sukces. Sukces, który oczywiście rodzi pytania o równowagę między misją a komercją w publicznych mediach.

Nie mam zamiaru oceniać merytorycznie telenoweli, zwłaszcza, że niejeden publicysta poczuł się w nowym roku specjalistą od średniowiecza i recenzował „Koronę” z zacięciem godnym profesora mediewisty. Fakty są takie, że nowa produkcja przyciągnęła przed ekrany rzeszę widzów. A skoro ludzie „Koronę Królów” oglądają, to należy domniemywać, że po prostu im się podoba. 

Temperatura dyskusji o „Koronie Królów” początkowo była wysoka. Obie strony, zarówno krytycy, jak i apologeci, wytoczyli armaty takiego kalibru, jakby chodziło co najmniej o produkcję na miarę nowej ekranizacji „Trylogii”. Tymczasem za nami dwa tygodnie emisji telenoweli, emocje nieco opadły, zatem można pokusić się o kilka uwag. „Korona Królów” nie jest wielką produkcją historyczną. I taką po prostu nie będzie. Nie jest to nawet serial. To telenowela, która z definicji nie zawiera wielkich i kosztownych scen batalistycznych i nie jest realizowana z hollywoodzkim rozmachem. 

Żeby być obiektywnym, część obrońców „Korony” też odpłynęła hen, w chmury. Bo jak inaczej nazwać twierdzenie, że jeżeli komuś produkcja TVP się nie podoba, to jest on wyznawcą pedagogiki wstydu i wrogiem dumy z polskiej historii. Absurd przypinania łatek ludziom na podstawie tego, czy chcą oglądać telenowelę, jest oczywisty. I finalnie szkodliwy.

W gorącej debacie zabrakło mi jednak najważniejszego wątku: jak się ma „Korona” do misji TVP. 

Czytaj całość