Jeśli chcemy być bezpieczni, musimy inwestować nie tylko w zbrojenia, w obronę cywilną i  w przeszkolenie ludności. Musimy też zadać sobie trud przeglądu legislacji pod kątem tego, jakie potencjalne zagrożenia niosą ze sobą źle skonstruowane przepisy. I nie chodzi o akty prawne dotyczące wojska czy obronności. Przykładem mogą być dwa obszary.

Dwadzieścia lat dziurawej ustawy lobbingowej

Pierwszy z nich – to lobbing. Jego regulacje, a raczej brak regulacji. Ustawa z 2005 roku nie dotyczy bowiem większości sfery aktywności lobbingowej. Skupia się na procesie legislacyjnym w Sejmie, Senacie oraz na szczeblu rządowym i bierze pod lupę indywidualnych, zawodowych lobbystów. Nie dotyka zaś kwestii wywierania wpływu na decyzje administracyjne, na działania w gminach, a przede wszystkim pozostawia bez kontroli pole działań podmiotów z obszaru pozarządowego.

Mam świadomość, że większość organizacji pozarządowych wykonuje ciężką pracę, a ich działania przyczyniają się do poprawy jakości stanowionego w Polsce prawa. Niestety, wystarczy czasami jedna „czarna owca”, by zaszkodzić tym uczciwym. Przydałoby się rozsądne – podkreślam: racjonalne, a nie skrajnie zbiurokratyzowane – prawo, które uregulowałoby również lobbingową aktywność organizacji pozarządowych. I to nie tylko w kontaktach z parlamentarzystami i urzędnikami ministerialnymi. Dla przejrzystości życia publicznego i dla naszego bezpieczeństwa. Wszak licho (zwłaszcza te ze wschodu) nie śpi.

Niezałatwiona sprawa weryfikacji wykonawców strategicznych inwestycji

Drugi przykład to od lat nierozwiązana sprawa weryfikacji podmiotów startujących w przetargach na inwestycje infrastrukturalne. Polska nie jest państwem, które może sobie pozwolić na szastanie pieniędzmi, więc zasada „wygrywa najtańsza oferta” jest dogmatem. Owszem, trzeba oszczędzać, ale nie zwalnia to od obowiązku rzetelnej weryfikacji oferentów. Patrzmy na kraje takie, jak Niemcy i Francja czy Czechy, gdzie ubiegający się o zamówienie podmiot musi spełniać szereg wymogów, w tym dysponowania lokalnymi zasobami i kadrą. U nas praktyka jest bardzo liberalna, dlatego wygrywają często firmy spoza unijnego rynku. Tak, są często tańsze. Ale ich referencje są trudne do weryfikacji, zaś w przypadku nierzetelnych działań publiczny zamawiający ma bardzo ograniczone możliwości egzekwowania zobowiązań.

Dotyczy to również inwestycji o znaczeniu strategicznym. Nie ma wątpliwości, że dobrym przykładem, który w Polsce powinien być implementowany jak najszybciej, jest generalna certyfikacja wykonawców, na wzór niemiecki. Tylko firmy, które przejdą przez to sito, mogą ubiegać się o zamówienia. W przypadku inwestycji strategicznych kryteria powinny być szybko zaostrzone. Dotyczy to zwłaszcza podmiotów spoza Unii Europejskiej i spoza obszaru NATO. Nie budzi to kontrowersji i nie wymaga długiej dyskusji. Mało tego, polskie i europejskie firmy, które działają na naszym rynku, od lat to postulują. Niestety, bezskutecznie.

Dwa różne obszary, dwa różne przykłady – z bardzo wielu. Pokazuje to, ile pracy jest do wykonania, jeśli chcemy nie tylko mówić, lecz skutecznie działać na rzecz wzmocnienia bezpieczeństwa. Przy okazji uda się może załatwić sprawy, na które zwracają uwagę przedsiębiorcy. Skoro dla tego mało życzliwie traktowanego przez kolejne ekipy prywatnego biznesu nie warto zmieniać prawa, to może chociaż warto to uczynić dla wspólnego dobra – dla Rzeczypospolitej?

Źródło Salon24.pl , blog Krzysztofa Przybyła, prezesa Fundacji Polskiego Godła Promocyjnego